ขอเรียนให้ท่านผู้อ่านที่ติดตามอ่านมาถึงตอนนี้ โปรดเข้าใจว่าทำไมผมจึงเขียนถึงงานประชาสัมพันธ์น้อยลง ทั้งๆที่น่าจะเป็นงานหลักของผมในการมาทำงานที่โรงแรมชวลิต ความจริงงานประชาสัมพันธ์ผมก็ยังทำอย่างสม่ำเสมอ แต่ทำๆไปมันคล้ายกับงานประจำมากขึ้นทุกที ข่าวสารต่างๆที่ส่งไปยังสื่อมวลชนก็ได้รับการตีพิมพ์อย่างดี ไม่น้อยหน้าโรงแรมอื่นๆ
แต่การบริหารงานที่ออสการ์คลับกลับเป็นงานที่ผมต้องเอาใจใส่อย่างดี เพราะเป็นงานที่โชว์รายได้อยู่ตลอดเวลา รายได้เพิ่มขึ้นนั่นหมายถึงเป็นผลงานของผมนั่นเอง โดยเฉพาะคุณชวลิต ทั่งสัมพันธ์ (ท่านประธานฯ) ท่านชอบมานั่งพักผ่อนดื่มเครื่องดื่มโปรดของท่านคือ คาลัวร์มิลค์ เป็นประจำเกือบทุกคืน ดังนั้นทุกอย่างในออสการ์คลับจึงต้องเรียบร้อยไม่ว่าการบริการของพนักงาน บรรยากาศที่แสนโรแมนติก ดนตรีต้องเล่นอย่างน่าประทับใจ ฯลฯ ผมจึงต้องทุ่มเทอย่างเต็มที่ให้กับออสการ์คลับ
สำหรับตอนนี้ผมจะพูดถึงนักร้องพิเศษจำนวน 6 คนเป็นนักร้องคนไทยที่มีชื่อในสมัยนั้น 5 คน เป็นนักร้องสาวจากฟิลิปปินส์จำนวน 1 คน ที่ไม่ว่าจะจ้างวงดนตรีวงไหนมาเล่น นักร้องทั้ง 6 คนนี้ก็จะร้องด้วยเสมอ เพราะท่านประธานฯท่านโปรดปรานเป็นพิเศษ
นักร้องคนไทย 5 คนนั้นคือ ศักรินทร์ บุณยฤทธิ์ (เสียชีวิตแล้ว) มีศักดิ์ นาครัตน์ สุดา(เม้า) ชื่นบาน ฉันทนา กิตติยพันธ์ และวราภรณ์ สุขสวัสดิ์ นักร้องสาวฟิลิปปินส์คือ อีเมลด้า (นามสกุลจำไม่ได้)
ตั้งแต่ผมมาบริหารออสการ์คลับ รายได้มีแต่เพิ่มขึ้นทุกเดือน ฝนตกฟ้าร้องอย่างไรรายได้ถัวเฉลี่ยทั้งปีไม่เคยต่ำกว่าเดือนละ 200,000 บาท เงินสองแสนบาทสมัยนั้น พ.ศ. 2516-2519 ท่านลองเปรียบค่าของเงินสมัยนี้ดู
ผมทำงานอย่างมีความสุขทั้งสองอย่างมาจนขึ้นปี พ.ศ. 2519 เค้าลางของการย้ายงาน(อีกแล้ว) ก็เริ่มขึ้น คุณวิรัตน์ อรรถาภิรักษ์ ผู้จัดการทั่วไปมีปัญหาขัดแย้งกับท่านประธานฯ ลาออกไปทำงานที่โรงแรมเฟิร์สท ถนนเพชรบุรี ตรงข้ามกับพันธ์ทิพย์พลาซ่าปัจจุบันนี้ โทร.มาชวนผมทุกวันให้ไปช่วยงานที่นั่น ผมก็ไม่รู้ตัดสินใจอย่างไรลาออกจากโรงแรมชวลิตไปอยู่ที่โรงแรมเฟิร์สท หากจะเทียบชั้นกันตอนนั้น โรงแรมเฟิร์สทยังห่างไกลกับโรงแรมชวลิตมากๆ
งานที่คุณวิรัตน์ให้ผมรับผิดชอบคือ งานประชาสัมพันธ์ ทำไปได้ประมาณสองเดือนคุณวิรัตน์ก็ปรึกษาผมว่า จะหาทางฟื้นฟูไนท์คลับเล็กๆบนชั้นสองที่ปิดมานานประมาณสองปีแล้วได้ใหม ไนท์คลับนี้ชื่อว่า ไฟร์แคร็กเกอร์ คุณปรียา รุ่งเรือง นักแสดงดาวโป๊สมัยนั้นสร้างขึ้นโดยเช่าพื้นที่ของโรงแรม มีที่นั่งเต็มที่ประมาณไม่เกิน 100 ที่นั่ง แต่ตกแต่งสวยงามสไตล์ดิสโก้เท็ค เมื่อผมดูสถานที่โดยรวมแล้วก็บอกคุณวิรัตน์ว่าน่าจะได้ แต่ต้องออกแรงประชาสัมพันธ์หนักมาก ต้องหาวงดนตรีชั้นแนวหน้าในสมัยนั้นมาเล่น คุณวิรัตน์ตกลงและสั่งการให้ช่างของโรงแรมจัดการปรับปรุงสถานที่ทันที ผมก็ไปหาวงดนตรีที่จะมาเล่น วงที่เด่นที่สุดตอนนั้นมีสองวงคือ วงกรีนแอปเปิ้ล (คุณวินัย แก้วบัว เป็นหัวหน้าวง) เล่นที่ออสการ์คลับ โรงแรมชวลิต ผมจ้างไปเล่นก่อนที่ผมจะลาออกประมาณสองเดือน อีกวงหนึ่งคือ วง พีเอ็มไฟ้ว์ ของ ดอน สอนระเบียบ (แมวเก้าชีวิต) เล่นที่คาซาบลังก้า ชั้นใต้ดินโรงแรมมณเฑียร (สุริวงศ์)
แต่พิจารณาแล้ววงกรีนแอปเปิ้ลน่าจะไม่มีทาง เพราะกำลังมีแขกติดมาก และผมได้ข้อมูลมาจากพรรคพวกว่า วง พีเอ็มไฟว์ น่าจะมีทาง เพราะกำลังหมดสัญญาจ้างจากคาซาบลังก้า (กำลังจะปิดปรับปรุง) ผมจึงมุ่งไปที่วง พีเอ็มไฟว์ นั่งเฝ้าอยู่หลายคืน คอนแรก ดอน สอนระเบียบ พูดกับผมแบบหยามๆว่า พี่จะจ้างผมให้ไปเล่นที่ไนท์คลับเล้าไก่นั่นหรือ ผมก็ระงับใจไว้บอกว่าผมปรับปรุงดีแล้ว ดอนน่าจะลองไปเล่นดูนะ สุดท้ายดอนบอกผมว่าพี่กล้าสู้ราคาผมหรือ ผมต้องการเดือนละ 50,000 บาทนะ (ปกติตอนนั้นจะจ้างกันประมาณ 30,000-40,000 บาท) ผมก็มาปรึกษาคุณวิรัตน์ว่าจะตัดสินใจอย่างไร คุณวิรัตน์ให้ต่อรองราคาลงเหลือ 40,000 บาท มีเครื่องดื่มไม่มีแอลกอฮอล์คนละหนึ่งแก้วต่อคน ระหว่างพักเบรค แต่ดอนไม่รับปากว่าจะมาเล่นหรือไม่มา เข้าใจว่าดอนคงไม่ทราบว่าคาซาบลังก้าจะปิดปรับปรุง
ต่อมาอีกประมาณหนึ่งสัปดาห็ดอนก็โทร.มาหาผมว่ายังสนใจวงเขาอีกหรือเปล่า เขาตัดสินใจมาเล่นให้แล้ว ผมก็ตอบโอเคไป จากนั้นผมก็โหมประชาสัมพันธ์ข่าวลงหน้าข่าวบันเทิง นสพ.รายวันทุกฉบับ มีรูปวงดนตรี พีเอ็มไฟซืแนบไปกับข่าว ข่าวก็ได้รับการตีพิมพ์เกือบจะพร้อมกันทุกฉบับ
จากนี้ก็กำหนดจัดงานแนะนำวงดนตรีกับสื่อมวลชน เชิญพรรคพวกที่เป็นนักประชาสัมพันธ์ ทุกสาขาอาชีพเท่าที่จะรู้จัก แขกประจำที่ออสการ์คลับด้วย ในงานแนะนำวงดนตรีนี้มีการพนันขันต่อระหว่าง ประภัสร ศรลัมน์ แห่ง ทีวี ช่อง 5 กับ ศักรินทร์ บุณยฤทธ์ ว่าไน์ท์คลับนี้จะอยู่เกินสามเดือนหรือไม่ งานจัดขึ้นประมาณเดือนมีนาคม 2519 ปรากฏว่าประภัสร์แพ้พนัน (ด้วยโต๊ะจีนหนึ่งโต๊ะ) เพราะไนท์คลับนี้อยู่มาเกินสามเดือน มีเกร็ดเล็กๆเกี่ยวเพลงของดอนเพลงหนึ่งคือเพลงเก้าล้านหยดน้ำตา เพลงนี้ดอนแต่งที่ค๊อฟฟี่ชอฟชื่อราชเทวีที่อยู่ชั้นล่างด้านหน้าโรงแรม ขณะกินข้าวเย็นกับผม และเรียบเรียงเสียงประสานร้องในไนท์คลับคืนนั้นเลย ปรากฏว่าต่อมาเพลงนี้ก็ดังระเบิดเป็นที่นิยมฟังของแฟนเพลงไปทั่วประเทศ
ผมทำงานที่โรงแรมเฟิร์สทได้ประมาณหกเดือน (มกราคม ถึงมิถุนายน) คุณจักร ปันยารชุน เจ้าของโรงแรมก็ขายโรงแรมนี้ให้กับนักธุรกิจชาวสิงค์โปร์ชื่อ มร.ยุน ฟุก เชียง คราวนี้ก็แพแตกคุณวิรัตน์โผไปซบอกคุณอากร ฮุนตระกูล(เสียชีวิตแล้ว) เจ้าของโรงแรมอิมพีเรียล หัวมุมถนนวิทยุ ปัจจุบันนี้คือ โรงแรมพลาซาเอทธินี ของคุณเจริญ สิริวัฒนภักดี
ปล่อยให้ผมเคว้งคว้างอยู่คนเดียว พี่สุกัญญา วาสนาส่ง(น้องสาวคุณพิชัย วาสนาส่ง) ซึ่งทำงานเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล ก็สงสารผมเรียกให้ไปพบ แล้วถ่ายทอดวิชาการบริหารงานบุคคลให้ผม บอกว่าอาชีพนี้จะหากินในโรงแรมยั่งยืนว่าอาชีพประชาสัมพันธ์ เพราะอาชีพประชาสัมพันธ์ต่อไปสาวๆสวยๆจะมาแย่งไปทำหมด
ข้างหลังชีวิต 