นับตั้งแต่เขียนโพสต์สุดท้ายเรื่อง ทฤษฏีมะม่วงหล่น เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2014 นาน 3 ปีมาแล้ว ก็ไม่ได้เข้ามาเขียนบล็อกนี้อีกเลย ไม่ใช่ขี้เกียจเขียนหรือไม่มีเวลาจะเข้ามาเขียนนะ เหตุผลคือไม่สามารถจะล็อกอินเข้ามาเขียนได้ เพราะระบบไม่อนุญาตให้เข้ามาเขียน โดยระบบแจ้งว่ารหัสผ่านไม่ถูกต้อง แม้จะพยายามอย่างไรก็ไม่สำเร็จ แต่ผมก็มีเครื่องมือสำคัญอยู่อย่างหนึ่งคือ ความพยายามแบบกัดไม่ปล่อย ผมพยายามล็อกอินเข้าบล็อกนี้หลายรูปแบบ แม้กระทั่งขอคำแนะนำจากผู้ใช้บล็อกของ WordPress หลายท่าน ก็ไม่ได้รับคำแนะนำจากท่านใดเลย
คิดท้อใจอยู่หลายครั้งเหมือนกันว่า ทำไมเราต้องมาพยายามล็อกอินเข้าบล็อกนี้ น่าจะทิ้งไปเลยเหมือนที่เคยทิ้งบล็อกจากเว็บฯอื่นๆไปหลายบล็อกมาแล้ว แต่ที่ยังไม่ทิ้งบล็อกนี้เพราะมีความผูกพันธ์กับเรื่องดีดีที่เขียนไว้ที่บล็อกนี้จำนวนมาก เช่น “ข้างหลังชีวิต” บล็อกนี้
ความพยายามแบบกัดไม่ปล่อยก็สัมฤทธิ์ผลอีกครั้งเช้านี้ ไม่ทราบว่าคิดอย่างไรจึงลองล็อกอินเข้าบล็อกนี้อีกครั้ง คราวนี้สามารถล็อกอินเข้าได้ หลังจากพยายามอยู่นานเหมือนกัน
“ข้างหลังชีวิต” ที่เขียนมาหลายตอนนั้นน่าจะจบลงได้แล้ว แต่ยังจบอย่างสมบูรณ์ไม่ได้ เพราะผู้เขียนยังมีชีวิตอยู่และคาดว่าจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหลายปี หรือจนกว่าจะเขียนต่อไปไม่ไหว
ถ้าอย่างนั้นข้อเขียนนี้จะใช้ชื่อว่าอย่างไร ใช้คำว่า “ชีวิตวันนี้” จะดีใหม
ชีวิตวันนี้ของผมเป็นไปตามสโลแกนที่เคยตั้งไว้คือ “ชอบดูหนัง ฟังเพลงเก่า เล่าความหลัง นั่งเล่นเน็ต” และมีงานกิจกรรมพิเศษที่ไปช่วยสมาคมการบริหารโรงแรมไทย เป็นครั้งคราวคือ งานพิธีกรอบรมหลักสูตรต่างๆ ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างตามความเหมาะสม
วันนี้คงจะยังไม่เขียนอะไรมากมายนัก มาสัมโมทนียคาถาว่าสามารถกลับคืนสู่เหย้าได้เท่านั้น
สวัสดีครับ พบกันโพสต์หน้าครับ
ข้างหลังชีวิต 