คุณเคยคิดใหมว่าหากคุณจำเป็นต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะลูกๆเค้าก็แยกไปมีครอบครัวหมด ภริยายังต้องออกจากบ้านไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็เย็นค่ำแล้ว คุณต้องอยู่บ้านคนเดียววันละไม่น้อยกว่า 14 ชั่วโมงต่อวัน วันเสาร์อาทิตย์ภริยาจึงจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณ
ที่กล่าวมาวรรคต้นนั้นคือสถานการณ์จริง ที่ผมประสบมาด้วยตนเองไม่น้อยกว่าสิบปีที่ผ่านมา แต่ผมมองในด้านบวกว่า มันเป็นการฝึกตนเองอย่างดี ให้คุ้นชินกับการอยู่คนเดียวได้ รู้จักการช่วยตนเอง ในขณะที่ร่างกายยังสามารถเคลื่อนไหวทำกิจกรรมประจำวันได้ ไม่เจ็บป่วยล้มหมอนนอนเตียง ซึ่งถ้าร่างกายอยู่ในสภาพแบบนั้น ก็ต้องมีคนคอยช่วยเหลือเป็นธรรมดา
หลายท่านอาจจะไม่คุ้นชินกับการอยู่คนเดียว อาจจะเหงา เพราะไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน อาจจะมีปัญหาเรื่องอาหารการกิน ฯลฯ อย่างไรก็ตามหากเราทำใจได้ ช่วยตนเองได้ หางานอดิเรกทำเพื่อไม่ให้ว่าง ทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปด้วยดี
ผมเคยคิดไปไกลขนาดว่า หากภริยาเสียชีวิตก่อนผม ผมก็สามรถปรับใจและรับสภาพการอยู่คนเดียวได้ เพราะผ่านการฝึกฃ้อมอยู่คนเดียวมานานเป็นสิบๆปีแล้ว
การอยู่คนเดียวเป็นทักษะที่ต้องมีประสบการณ์ มิเช่นนั้นท่านอาจจะมีความทุกข์ เมื่อเวลานั้นมาหาท่าน
หากท่านมีประสบการณ์แล้ว เมื่อเวลานั่นมาถึง ท่านก็จะรำพึงในใจว่า ชีวิตมันเป็นเช่นนี้เอง
ข้างหลังชีวิต 