ผมมาทำงานที่โรงแรมปางสวนแก้ว พบวัฒนธรรมขององค์กรที่แปลกๆคือ เริ่มตั้งแต่ตัวคุณสุชัย เก่งการค้า มีชื่อเล่นว่า “แจ้” ต่อไปในข้อเขียนนี้ผมจะเรียกเขาว่า “แจ้” เพื่อความสะดวกในการเขียน
คุณแจ้ประสบความสำเร็จทางธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ ระยอง ด้วยการสร้างโครงการหินสวยน้ำใส เป็นบ้านพักตากอากาศ ขายหมดในเวลาอันรวดเร็ว แล้วดัดแปลงมาเป็นรีสอร์ท ก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงามอีก
จึงหอบกำไรก้อนโตจึงมาสร้างศูนย์การค้ากาดสวนแก้ว และ โรงแรมปางสวนแก้ว ที่เชียงใหม่ คุณแจ้ชอบแต่งกายแบบคนพื้นเมืองคือสวมกางเกงจีนที่เรียกว่า ขาก๊วย สวมเสื้อม่อฮ่อม ไม่มีบุคลิกของนักธุรกิจเลย ไว้หนวดเครารุ่มร่าม ชอบมายืนพิงเคาเตอร์ฝ่ายต้อนรับ ใครที่ไม่รู้จักก็ไม่คิดว่านี่คือ เจ้าของโรงแรมปางสวนแก้ว
ปกติวันพุธจะมีการประชุมผู้จัดการฝ่ายทุกฝ่าย เริ่มเวลา 09.00 น.ถึง 11.00 น.หรืออาจจะถึงเที่ยงวัน คุณแจ้จะตำหนิผู้จัดการฝ่ายทุกฝ่ายอย่างเผ็ดร้อนในที่ประชุม ไม่มีใครจะรอดพ้นการถูกตำหนิไปได้ ผมเข้าประชุมครั้งแรกก็รู้สึกแปลกและสนุก ที่ไม่เคยเห็นผู้บริหารคนไหนมีพฤติกรรมแบบคุณแจ้มาก่อน แต่เมื่อมาโดนกับตัวเองเข้า เมื่อทำงานไปได้สักระยะหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ผมทนไม่ได้ และเริ่มจะบ้าดีเดือดขึ้นมาบ้างแล้ว มีผมคนเดียวเท่านั้นที่กล้าเถึยงคุณแจ้ในที่ประชุม ผู้จัดการคนอื่นๆมีแต่เงียบและก้มหน้ากันหมด
จากการทำงานในบรรยากาศที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ผมจึงเริ่มมีความเครียดเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ปกติผมก็มีอาการความดันโลหิตสูงมาแล้วเป็นทุนอยู่ก่อน จากการทำงานที่ บงล.มหาธนกิจ ก่อนจะเกษียณงาน ต้องกินยาควบคุมประจำ โชคร้ายที่ผมไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าที่ควร ยาหมดก็ยังไม่ได้ซื้อมากินต่อหลายวัน พอมาเจอความบ้าของคุณแจ้เข้า ความดันโลหิตสูงของผมก็กำเริบขึ้นถึงขีดอันตราย จำได้ว่าในตอนสายๆวันอาทิตย์ต้นเดือนมีนาคม 2542 ผมจะไปตรวจงานห้องอาหารที่ชั้นสาม อาคารสุเทพวิง พออกมาจากลิฟท์ผมมีอาการคล้ายกับจะเป็นลม ไม่สามารถจะยืนได้ ผมล้มพับลงที่บริเวณหน้าลิฟท์นั่นเอง เผอิญมีพนักงานที่เคาเตอร์ต้อนรับบริเวณนั้นเห็นเข้าจึงรีบมาดูแล พาผมไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ ผมมีอาการเกือบจะไม่รู้สึกตัวแล้ว โชคดีที่ลูกชายคนสุดท้องคือ โอ๋ เขาขึ้นมาช่วยผมออกแบบห้องอาหารที่จะปรับปรุงใหม่ เขาทราบจึงรีบมาหาผม และรีบนำผมส่งโรงพยาบาลเชียงใหม่ราม 1 ที่อยู่ใกล้ๆกับโรงแรม ใช้เวลาเพียงไม่ถึง 10 นาที เมื่อมาถึงโรงพยาบาลผมจำได้ว่าผมเริ่มหมดสติไม่รู้ตัวแล้ว หมอนำผมเข้าห้อง ไอซียู หลังออกจากห้อง ไอซียู มาพักต่อที่ห้องพักชั้น 11 ผมจึงทราบว่าผมเกิดอาการเส้นโลหิตในสมองตีบแบบกระทันหัน หากมาโรงพยาบาลช้าเกินกว่า 30 นาที อาจจะเป็นอัมพาตได้
เมื่อหมอที่เป็นเจ้าของไข้ผม ทราบว่าผมทำงานที่โรงแรมปางสวนแก้ว จึงแนะนำผมว่าควรจะลาออกแล้วลงไปพักผ่อนที่กรุงเทพ เพราะคนเชียงใหม่เขาทราบกันทั้งเมืองว่า เจ้าของโรงแรมนี้เป็นนักธุรกิจซาดิสต์(คุณหมอพูดกับผมอย่างนี้จริงๆ) และแนะนำต่อว่าควรจะดูแลตัวเองให้ดีๆ ครั้งแรกนี้มันมาเตือนก่อน มันอาจจะกลับมาอีกภายใน 6 เดือน คราวนี้มันเอาจริงแน่
เมื่อผมพักผ่อนที่โรงพยาบาลจนเห็นว่าปกติดีแล้ว ผมจึงไปเขียนไปลาออกจากงานที่โรงแรม แล้วลงกรุงเทพทันที
ข้างหลังชีวิต 